بگذریم که قصه ای است عنوانش زخون

ما شرقیها همه"گذشته پرستیم"نه"گذشته گرا" که برای ما صفت بی رمقی است.

وانچه ما احساس میکنیم با انچه اروپایی ها کلاسیسیم مینامند یکی نیست از این  است که همواره "دوران طلایی "همه ملتهای ما در گذشته قرار دارد .کجای گذشته؟در دورترین اقصای تاریخ انجا که جز افسانه و اساطیر از ان خاطره ای نداریم و جز خیال را بدانسو راه نیست.در انسوی شرق  چین  عصر طلاییش دوران شاهان فوسه یانگ است که حتی کنفسیوس از ان به حسرت یاد میکند کتیبه های مردم سومرو بابل _در ان دوران که از همه ملتهای دیگر جهان و از همه اعصار تاریخی خویش تمدن و اقتداری درخشان تر و زرین تری داشتند -از عصر طلایی خود به حسرت یاد میکنند عصری که با طوفان نوح در زیر لایه های ضخیم رسوب  ان سیل عالم گیر بزای همیشه مدفون گردید1وما خود همیشه حتی در اوج  تمدن اسلام و عظمت دوران داریوش و کوروش از عصر طلایی جمشید یاد میکنیم که روزگاری بود پر از عصمت و خوشبختی و داد عصر روشنایی و مهر  که حسرت نوروزش و جام جهان نمایش همواره ما را  وسوسه میکند  و حال را و اینده را از  چشممان انداخته است.

و دوران کودکی نیز عصر طلایی هر کسی است. دوران پر عصمت و عزیز و شاد تاریخ یک زندگی.و من نیز گر چه دوران کودکیم نه با "طلا"که با"فولاد"سر امد اکنون در پیش چشم خاطره ام درخشش طلا یافته است. بخوصوص که جوانی ام همه در اخرالزمان گذشت همه سر بر روی کتاب  و دل در اسمان و تن در زندان!و بقول فردوسی:جوانی هم از کودکی یاد دارم:و اما چون او دریغا دریغا ندارم که گر چه بسختی اما بخوبی گذشت.